uzun kolların
yumuşak, parmaklarınla
gelesin
kaldırarasın omuzlarımdan
güvensizlik hırkasını
tenimin reddettigi
harmani ipek
entarimin
düğmelerini çözesin
açasın yüzümdeki
kalp acıtan peceyi
yalnızca sana ait
bu dudakları öpesin
parmaklarımı, kollarımı
boynumu ve kulaklarımı
istimlak eden mücevherleri
söküp atasın
elleyesin giysimin kumaşını
ve tüm kuşkulardan
arındırasın
yeniden doğmuş gibi
lavanta kokan
omuzlarımdan öpesin
güney’e kayarak simlerini
bu dünyanın sökesin
nefreti ve önyargıyı
belimden aşağıya kaydırasın
sonra bırakasın yere
çıplak kalana dek soyasın
bu lekeli ve kötü
dünyadan
ta ki doğduğum güne kadar,
hic el degmemis/kirlenmemis
lekesiz
bu çıplak kadını azat edesin
Havva’nın utangaçlığında
doğsun yeniden
Akdenizin köpüklerınde
Afrodit gibi
önünde özgürce
sevgi dolu sarasın
erisin kollarında.

Günsel Djemal 16/6/2009